In Memoriam: Robert-Jan van Ette
Robert-Jan leerde ik kennen in zijn tijd als raadslid voor de PvdA – toen ik raadslid was voor de ChristenUnie. In zijn raadswerk was hij consciëntieus, met hart voor de stad en de mensen waar het over ging; dat hart strekte zich ook uit tot het democratisch instituut waarbinnen hij zich voor hen inzette. Robert-Jan verstond de kunst van het democratisch meningsverschil. Vrolijk verbaasd, en oprecht nieuwsgierig naar andere leefwerelden en overtuigingen kon hij gelijktijdig hartgrondig en innemend met anderen van mening verschillen. Dat deed hij met een groot gevoel voor stijl en decorum. Er zijn raadsleden die naar de raadszaal komen om hun gelijk te halen, en er zijn er die de kunst verstaan om samen tot goede besluiten voor de stad te komen. Robert-Jan behoorde tot de laatste categorie. Daarbij was het overigens duidelijk hoe hij de dingen zag: Robert-Jan was een klassiek sociaal-democraat.
Het cliché gaat dat je aan de politiek geen vrienden overhoudt, maar daarvoor zou je buiten een beminnelijk mens als Robert-Jan van Ette moeten rekenen. Vrienden werden we al in onze gezamenlijke politiek tijd, en bleven we daarna. Robert-Jan maakte zich graag en hartelijk vrolijk over dingen die hij niet begreep, of wel begreep, maar anders zag. Hij kon me zomaar in een vol restaurant begroeten met een luidkeels “Ahhh, de ambteloos burger Keuning (en in mijn tijd als raadslid natuurlijk: het edelachtbare raadslid!) van de gereformeerde persuasie! Hebt u recent nog een kerkscheuring veroorzaakt?” RJ voltrok in 2013 het huwelijk van mijn vrouw Joanne en mij. Dat deed hij prachtig, door zijn gevoel voor decorum, maar vooral doordat hij in zijn oprechte nieuwsgierigheid naar anderen treffend en herkenbaar de ceremonie vormgaf (met echte RJ-kwinkslagen erin: “Jullie zijn gereformeerd en mogen niet scheiden – goed voor mijn statistieken als babs.”)
Aan de buitenkant kon RJ vormelijk lijken – maar hij had een daadwerkelijke liefde voor goede manieren, was fijngevoelig. Dat verhinderde hem niet om over de dingen des levens te spreken, bij een goed glas, of een paar meer. En bellen, appen of mailen; was er iets in de krant, op televisie of in het leven dat hem trof of dat hij aan je kon verbinden, dan deed hij dat met het communicatiemiddel dat maar voorhanden was. Het tekent zijn betrokkenheid op de mensen om hem heen.
Ik herinner me hoe RJ vanuit de hoge pluchen zetel in de Leidse raad amechtig het hoofd schudde als de spreker op het spreekgestoelte buiten de orde trad, of een gebrek aan eloquentie aan de dag legde. Voor Robert-Jan moesten de dingen zijn zoals ze hoorden te zijn. Het voelt alsof ze dat sinds deze zaterdag niet langer zijn.
Mart Keuning
